Poniedziałek Wielkanocny Czytaj więcej
Poniedziałek Wielkanocny
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Chrystus zmartwychwstał,
rzeczywiście zmartwychwstał,
czeka na nas w Galilei.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 28,8-15
Pośpiesznie więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom.
A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: «Witajcie!» One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą».
Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: «Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu». Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Chrystus zmartwychwstał,
rzeczywiście zmartwychwstał,
czeka na nas w Galilei.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzisiejszy fragment Ewangelii wg św. Mateusza opowiada dalej wydarzenia z Niedzieli Zmartwychwstania, dnia Zbawienia. Kobiety, usłyszawszy od anioła o zmartwychwstaniu Chrystusa, posłuszne jego słowom oddalają się od grobu „z bojaźnią i wielką radością”, aby oznajmić uczniom to, co usłyszały. Ale kiedy biegną w stronę domu, w którym przebywali uczniowie, spotykają na drodze Jezusa. Są już daleko od grobu. I wciąż biegną. Można powiedzieć, że Wielkanoc zawsze ma w sobie coś z pośpiechu. Świat potrzebuje przebudzenia. Jezus nie chce przerywać ich biegu. Chce tylko pomóc im głębiej zrozumieć to, co się wydarzyło. Powtarza w zasadzie słowa anioła: „Wy się nie bójcie! A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie”. Jest tylko jedna różnica, którą warto podkreślić. Jezus mówi: „Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą”. Jezus nazywa uczniów swoimi braćmi, chcąc podkreślić tę wielką miłość, która niweczy odległość, przezwycięża każde rozdzielenie, która jednoczy wszystkich ludzi w braterstwie. Wielkanoc ma być ponownym narodzeniem dla wszystkich uczniów. Nie brakuje tych, którzy chcieliby zatrzymać przemieniającą moc Paschy, żeby wszystko zostało tak, jak było zawsze. Świat woli zapieczętowane groby, posługuje się kłamstwem i korupcją, żeby nie rozniosła się wieść o zmartwychwstaniu. Już od pierwszej Wielkanocy ten, kto głosił zmartwychwstanie, mógł zostać osądzony i skazany. I dziś, tak jak kiedyś, wielu chrześcijan cierpi z powodu swojej wiary. Pan zmartwychwstał i czeka w niezliczonych Galileach, i prosi kobiety, żeby przekazały uczniom, żeby dołączyli do niego na tych peryferiach. Wielkanoc jest dla wszystkich, nie dla kilku wybranych. A uczniowie są wezwani na spotkanie z Nim tam, gdzie trzeba wzniecić życie i miłość.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
