Wspomnienie Martina Luthera Kinga, zabitego w 1968 w Memphis w Stanach Zjednoczonych. Wraz z nim wspominamy wszystkich głodnych i spragnionych sprawiedliwości. Czytaj więcej
Wspomnienie Martina Luthera Kinga, zabitego w 1968 w Memphis w Stanach Zjednoczonych. Wraz z nim wspominamy wszystkich głodnych i spragnionych sprawiedliwości.
Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ezechiela 37,21-28
Wtedy powiedz do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto wybieram Izraelitów spośród ludów, do których pociągnęli, i zbieram ich ze wszystkich stron, i prowadzę ich do ich kraju. I uczynię ich jednym ludem w kraju, na górach Izraela, i jeden król będzie nimi wszystkimi rządził, i już nie będą tworzyć dwóch narodów, i już nie będą podzieleni na dwa królestwa. I już nie będą się kalać swymi bożkami i wstrętnymi kultami, i wszelkimi odstępstwami. Uwolnię ich od wszystkich ich wiarołomstw, którymi zgrzeszyli, oczyszczę ich i będą moim ludem, Ja zaś będę ich Bogiem.
Sługa mój, Dawid, będzie królem nad nimi i wszyscy oni będą mieć jedynego Pasterza, i żyć będą według moich praw, i moje przykazania zachowywać będą i wypełniać. Będą mieszkali w kraju, który dałem słudze mojemu, Jakubowi, w którym mieszkali wasi przodkowie. Mieszkać w nim będą, oni i synowie, i wnuki ich na zawsze, a mój sługa, Dawid, będzie na zawsze ich władcą. I zawrę z nimi przymierze pokoju: będzie to wiekuiste przymierze z nimi. <Założę ich i rozmnożę>, a mój przybytek pośród nich umieszczę na stałe. Mieszkanie moje będzie pośród nich, a Ja będę ich Bogiem, oni zaś będą moim ludem. Ludy zaś pogańskie poznają, że Ja jestem Pan, który uświęca Izraela, gdy mój przybytek będzie wśród nich na zawsze».
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Znajdujemy się u progu Wielkiego Tygodnia i liturgia Mszy w pierwszym czytaniu daje nam wysłuchać ten fragment proroka Ezechiela. Prorok pragnie wzniecić marzenie o wolności w ludzie Izraela, ogłaszając mu nadchodzące wyzwolenie. Ezechiel, jak wiemy, odbywa swoją misję w Babilonii między Żydami na wygnaniu. Decyduje się opisać Izraelitom wizję tego, co dzięki Panu nadejdzie w przyszłości. Prorok dopiero co opowiadał niezwykłą wizję wyschłych kości, które za sprawą Ducha Świętego ponownie się łączą i zaczynają żyć, jakby chcąc podkreślić, że nawet w najbardziej dramatycznej sytuacji Pan może odrodzić do nowego życia. To prawda, że oddalając się od Pana lud doświadcza goryczy wygnania i niewoli. Ale kiedy zrozumiał, że bez Pana będzie tylko jednym z małych ludów, zdanym na łaskę potężnych narodów, Izrael czuje potrzebę powrotu do Pana. Wtedy po raz kolejny Pan bierze inicjatywę i działa, by uwolnić swój lud z niewoli. Wyśle swojego sługę Dawida, aby został jedynym pasterzem: „Sługa mój, Dawid, będzie królem nad nimi i wszyscy oni będą mieć jedynego Pasterza, i żyć będą według moich praw, i moje przykazania zachowywać będą i wypełniać”. Słuchając tych słów w przeddzień Wielkiego Tygodnia nie możemy nie rozpoznać w jedynym Pasterzu samego Jezusa, któremu jutro będziemy towarzyszyć podczas wejścia do Świętego Miasta. To On jest pasterzem, On gromadzi owce i wyprowadza je na zielone pastwiska oraz ustanawia na zawsze nowe i wieczne przymierze między Ojcem Niebieskim a ludem uczniów, których zebrał i będzie zbierał przez wieki.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
