Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
1 List do Koryntian 15,1-11
Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem... Chyba żebyście uwierzyli na próżno. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi. Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży. Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną. Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak wyście uwierzyli.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Do tej pory apostoł chciał uporządkować wspólnotę koryncką: rozwiązał kilka kwestii moralnych, ustanowił pewne zasady postępowania, także na zgromadzeniach liturgicznych. Teraz odnosi się do głównej tajemnicy wiary, będącej również sercem liturgicznej celebracji, na którą apostoł zwraca szczególną uwagę w tym liście: do tajemnicy zmartwychwstania Jezusa. To jest serce Ewangelii, którą głosił Paweł: „Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie”. Ale, ostrzega apostoł: „jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem”. Wiara chrześcijańska, nawet pod względem treści, jest darem, który się otrzymuje. A jej centrum stanowi zmartwychwstanie Jezusa wraz z ciałem. Apostoł stanowczo zwraca się przeciwko tym, którzy mówią, że nie ma zmartwychwstania. Ponieważ w ten sposób sam Jezus zostałby odwołany, a zatem Ewangelia i wiara poszłyby na marne. Zbawienie jest dokładnie takie: Jezus zmartwychwstał i stał się pierworodnym, to znaczy pierwszym z dzieci Boga, które obudziło się do życia i osiągnęło pełne zbawienie. Jezus pozwolił swoim uczniom poznać tego przedsmak, gdy po Wielkanocy przebywał z nimi przez czterdzieści dni. Najpierw ukazał się Dwunastu, a następnie ponad pięciuset braciom, z których - jak zauważa Paweł - większość wciąż żyje. Przekonali się, że Jezus, który został ukrzyżowany, zmartwychwstał i zwyciężył śmierć. Uczniowie Jezusa w każdym czasie, a więc także my, zmierzamy do wypełnienia zmartwychwstania, które nastąpi na końcu czasów, kiedy Bóg będzie wszystkim we wszystkich. To tajemnica, którą celebrujemy w każdą niedzielę w Eucharystii. Po konsekracji Kościół każe nam mówić: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
