Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ozeasza 10,1-3.7-8.12
Izrael był jak dorodny krzew winny,
przynoszący wiele owoców:
lecz gdy owoc jego się mnożył,
wzrastała liczba ołtarzy;
im lepiej działo się w kraju,
tym wspanialsze budowano stele.
Ich serce jest obłudne, muszą pokutować!
On ich ołtarze rozwali i stele powywraca.
Powiedzą wtedy: My nie mamy króla,
bośmy się Pana nie bali -
zresztą, cóż nam król pomoże?
Upadnie Samaria, a król jej
jest niby piana na powierzchni wody.
Zniszczone będą wyżyny Bet-Awen -
grzech Izraela.
Ciernie i osty wyrosną na ich ołtarzach.
Wtedy powiedzą górom: «Przykryjcie nas!»
a wzgórzom: «Padnijcie na nas!»
Posiejcie sobie sprawiedliwość,
a zbierzecie miłość;
karczujcie nowe ziemie!
Nadszedł czas, by szukać Pana,
aż przyjdzie, by sprawiedliwości was nauczyć.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ozeasz jest pierwszym prorokiem Starego Testamentu, który porównuje Izrael do winnicy: „Izrael był jak dorodny krzew winny, przynoszący wiele owoców”. Tym obrazem Ozeasz ukazuje także dobrobyt ludu Izraela, który Pan uprawia jak ulubioną winnicę. Ale właśnie z tego powodu jeszcze bardziej gorzki wydaje się kontrast między dobrobytem winnicy, kiedy Pan pozwala na jej uprawę, (prawdopodobnie święty autor myśli o szczęśliwych latach pokoju za panowania Jeroboama II), w porównaniu z ruiną, w którą popadła później, poddając się kultowi Baala (Oz 2,1-17). W ten sposób Izrael ujawnił dwuznaczność swojego serca: porzucił przymierze z Bogiem, aby podążać za fałszywymi bożkami. Bez ołtarzy, bez bogów, bez króla Izrael nauczy się - mówi prorok - widzieć siebie takim, jakim jest przed Bogiem, nagim i pozbawionym jakiejkolwiek pomocy. Ale będzie późno i wtedy powie do gór: "Przykryjcie nas!", a do pagórków: "Padnijcie na nas!". Izrael musi zacząć znów siać sprawiedliwość i zbierać miłość, to jest droga tych, którzy szukają Pana i ponownie wiernie słuchają Jego Słowa. Ta droga nabiera wartości także dla nas dzisiaj, w świecie, który nie zna sprawiedliwości ani litości: zbyt wielu szuka bezpieczeństwa i sytości tylko dla siebie, ulegając przemocy niesprawiedliwości lub obojętności. Boża sprawiedliwość wykracza daleko poza zwykłą kalkulację i ścisłą miarę ludzkiej kalkulacji, osiąga się ją dzięki dobroci i miłosierdziu. Każdemu wierzącemu powierzone jest zadanie pielęgnowania pola życia każdego dnia, siejąc dobroć i miłosierdzie. Stąd wezwanie proroka: „karczujcie nowe ziemie”. Serce - jednostek i społeczeństw - staje się ziemią do uprawy, aby zasiane ziarno wydało owoc.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
