Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syracha 48,1-4.9-11
Następnie powstał Eliasz, prorok jak ogień,
a słowo jego płonęło jak pochodnia.
On głód na nich sprowadził,
a swoją gorliwością zmniejszył ich liczbę.
Słowem Pańskim zamknął niebo,
z niego również trzy razy sprowadził ogień.
Jakże wsławiony jesteś, Eliaszu, przez swoje cuda
i któż się może pochwalić, że tobie jest równy?
Ty, który zostałeś wzięty w skłębionym płomieniu,
na wozie, o koniach ognistych.
O tobie napisano, żeś zachowany na czasy stosowne,
by uśmierzyć gniew przed pomstą,
by zwrócić serce ojca do syna,
i pokolenia Jakuba odnowić.
Szczęśliwi, którzy cię widzieli,
i ci, którzy w miłości posnęli,
albowiem i my na pewno żyć będziemy.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W sercu czasu Adwentu liturgia przedstawia nam fragment z Księgi Syracha, podjęty w ewangelicznym fragmencie liturgii dnia: Jezus zstępując z góry po przemienieniu mówi o tradycji żydowskiej, która uważała wielkiego proroka Eliasza za prekursora Mesjasza. Jezus potwierdza, że Eliasz już przyszedł, ale zamierza mówić o Janie Chrzcicielu (Mt 17,10-13). Z drugiej strony Syrach pisze: „Prorok Eliasz powstał jak ogień; jego słowo płonęło jak pochodnia”. Lud Boży zatwardził swe serca i trwał w zachowaniach, które odciągały go od przymierza z Panem. To historia, która dotyczy nie tylko starożytnego Izraela. Dotyka również nas. Musimy zadać sobie pytanie, dlaczego nie pozwalamy, aby słowa Pana, który zawsze sugeruje nowe rzeczy, poruszyły nasze serca. Jeśli z wiarą posłuchamy Słowa Bożego, odkryjemy, że coraz bardziej objawia nam ono swoje marzenie. Św. Jan XXIII powiedział dobrze tym, którzy krytykowali go za jego prorocze spojrzenie: „To nie Ewangelia się zmienia, to my rozumiemy ją coraz lepiej”. Jeśli Ewangelia już nas nie zaskakuje, jeśli nie zmienia naszego serca, to dlatego, że nasze serce stwardniało i stało się autotematyczne, co sprawia, że pochylamy się nad samymi sobą. Ale w ten sposób tracimy możliwość otwarcia się na zadziwienie niezwykłą nowością życia, którą przekazuje Słowo. Eliasz jest Słowem Bożym, które ponownie rozbrzmiewa w naszych uszach w tym czasie, tak potrzebującym wielkiego odnowienia. Głoszenie w tym czasie nadal sprowadza „ogień trzy razy” w serca ludzi. Czyż nie ma ognia, który płonie, aby „zwrócić serce ojca do syna”? Ten ogień jest tym, który rozpala się, słuchając Ewangelii. Błogosławieni jesteśmy, jeśli pozwolimy się zaangażować w ten ogień proroctwa: każde rozdarcie zostanie uzdrowione, a braterska wspólnota na nowo złożona.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
