Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 6,44-51
Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto
Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ewangelia w dalszym ciągu przedstawia nam mowę Jezusa w synagodze w Kafarnaum. Na początku tego fragmentu Jezus wyjaśnia, że nikt nie może zrozumieć Jego tajemnicy bez wiary, jaką daje sam Ojciec. „Przyjście” do Jezusa nie jest sprawą czysto intelektualną - polega na przyciąganiu umysłu i serca. Wiara jest kwestią miłości i dokonuje się to na różne sposoby, ale wszystkie wymagają spotkania z Jezusem, w którym może pośredniczyć brat, siostra, osoba uboga; poprzez doświadczenie modlitwy, a także słuchanie lub czytanie Ewangelii. Słowa, jakie przytacza Jezus z proroka Izajasza (54, 13): „Wszyscy twoi synowie będą uczniami Pana”, przypomina o prymacie Słowa w kontekście wiary. W Piśmie Świętym rzeczywiście jest przyciągająca siła, która poszerza umysł i serce, wprowadza nas w wielki plan Boga dla świata, przybliża nas do Jezusa, do Jego serca, do Jego umysłu, i pozwala nam uczestniczyć w Jego działaniu wśród ludzi. Dlatego Jezus stwierdza: „Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie”, to znaczy odkryje sens życia i otrzyma pokarm, który ono wspomaga. Aby zrozumieć sprawy nieba, nie trzeba podejmować nadludzkich wysiłków. Kto chce poznać Boga, musi poznać Jego Syna. Jezus wyraźnie stwierdza, że nikt oprócz Niego nie widział Ojca. I powie Filipowi: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14, 9). Kto chce zrozumieć tajemnicę Boga, musi spotkać Jezusa, musi pozwolić, aby jego serce zostało poruszone Jego Słowem, Ewangelią. Ktokolwiek słyszy to słowo, zostaje pociągnięty przez Boga i otrzymuje chleb wieczny, jak wyraźnie mówi Jezus: „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
